ការគោរពសិទ្ធសេរីភាពគ្នាទៅវិញទៅមក គឺជាកិច្ចការរួមដែលប្រជាជាតិនៅទូទាំងសកលលោក ត្រូវរួមគ្នាអរនុវត្តដោយប្រកាន់ភ្ជាប់នូវការអត់អោនអធ្យាស្រ័យចំពោះគ្នា មិនថាជននោះជាជនប្រភេទអ្វី ឬជាជនទុច្ចរិតអាក្រក់បែបណានោះទេ គឺត្រូវទុកឲ្យច្បាប់ជាអ្នកសម្រេចជោគវាសនារបស់ពួកគេ។ វាមានន័យយ៉ាងដូច្នេះថា យើងមិនអាចរំលោភបំពានជនទាំងនោះដោយហិង្សា ឬអំពើទារុណកម្មកាចសាហាវនោះទេ។
ប្រធានបទ «ការស្តារនីតិសម្បទា» គឺជាប្រធានបទចម្បងសម្រាប់យុទ្ធនាការដែលរៀបចំឡើងដោយអង្គការសង្គមស៊ីវិលចំនួន៧នៅកម្ពុជា កាលពីថ្ងៃទី២៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១២កន្លងទៅថ្មីៗនេះ។ ការប្រារព្ធពិធីរំឮកទិវាជាតិគាំទ្រជនរងគ្រោះនៃអំពើទារុណកម្មរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ បានធ្វើឡើងនៅក្នុងសណ្ឋាគារសាន់វេ នៃទីក្រុងភ្នំពេញ ដោយបានអញ្ជើញអ្នករស់រានមានជីវិតពីទារុណកម្មចំនួន៣រូប ដើម្បីចែករំលែកអំពីការបន្សល់ទុកបន្ទាប់ពីផលប៉ះពាល់នៃអំពើទារុណកម្មក្នុងជីវិតរបស់ពួកគាត់។ ព្រឹត្តិការណ៍នេះ ត្រូវបានរៀបចំរួមគ្នាដោយគណៈកម្មាធិការប្រព្រឹត្តិកម្មនៃអង្គការសមាគមការពារសិទ្ធមនុស្សកម្ពុជា(CHRAC) អង្គការក្រុមអ្នកច្បាប់ការពារសិទ្ធកម្ពុជា(CDP) សមាគមការពារសិទ្ធមនុស្សនិងអភិវឌ្ឃន៍នៅកម្ពុជា(ADHOC) អង្គការចិត្តសង្គមអន្តរវប្បធម៌(TPO) សម្ព័ន្ធខ្មែរជំរឿននិងការពារសិទ្ធមនុស្ស (LICADHO) អង្គការ REDRESS និងគណៈកម្មការសិទ្ធមនុស្សអាស៊ី(AHRC)។
លោក ធន សារាយ ប្រធានសម្របសម្រួលគណៈកម្មាធិការប្រព្រឹត្តិកម្ម និងជាប្រធានសមាគមអាដហុកនៅកម្ពុជា បានមានប្រសាសន៍នៅក្នុងកម្មវិធីជួបជុំនេះថា៖ «យើងសូមទទួលស្គាល់ និងកោតសសើរនូវទិវាដ៏មានសារៈសំខាន់នេះ ដែលពិភពលោកបានខិតខំដើម្បីឆ្ពោះទៅកាន់ការលុបបំបាត់អំពើទារុណកម្ម ហើយរដ្ឋាភិបាលបានផ្តល់សច្ចាប័នលើអនុសញ្ញាប្រឆាំងទារុណកម្ម និងការផ្តន្ទាទោស ឬការប្រព្រឹត្តទាំងឡាយណាដែលឃោឃៅ អមនុស្សធម៌ ឬដែលនាំឲ្យបាត់បង់តម្លៃជាមនុស្ស និងពិធីសារបន្ថែមនៃអនុសញ្ញានេះ។ នៅថ្ងៃនេះ ក៏នាំមកនូវការផ្តោតយ៉ាងមុតមាំទៅលើកង្វះខាតនៃការវិវឌ្ឍន៍ឈានទៅសម្រេចគោលដៅនេះផងដែរនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា»។
អនុសញ្ញាប្រឆាំងទារុណកម្ម និងការប្រព្រឹត្តអំពើឃោឃៅ អមនុស្សធម៌ ឬបន្ទាបបន្ធោក ឬការធ្វើទណ្ឌកម្មផ្សេងៗទៀតរបស់អង្គការ សហ ប្រជាជាតិ ដែលត្រូវបានស្គាល់ថាជា អនុសញ្ញាប្រឆាំងទារុណកម្ម បានត្រូវអនុម័តដោយមហាសន្និបាតអង្គការសហប្រជាជាតិកាលពីខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៨៤ និងបានចូលជាធរមាននៅថ្ងៃទី២៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៨៧។ កាលបរិច្ឆេទនោះ ត្រូវបានទទួលស្គាល់ថាជាទិវាអន្តរជាតិគាំទ្រជនរងគ្រោះនៃអំពើទារុណកម្ម។ ចំណែកឯ ប្រទេសកម្ពុជា ក៏បានផ្តល់សច្ចាប័នលើអនុសញ្ញានេះតាំងពីឆ្នាំ១៩៩២មកផងដែរ ក៏ប៉ុន្តែអំពើនៃទារុណកម្មនៅតែកើតមានឡើង និងកាន់តែរីករាលដាលដដែល។
ដោយឡែក ភាគច្រើនទារុណកម្មនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ច្រើនកើតឡើងនៅក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំងរបស់ប៉ូលីស។ ក្នុងរយៈពេល២៤ម៉ោងដំបូងនៃការឃុំខ្លួន ជនសង្ស័យភាគច្រើនមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យជួបមេធាវីទេ ហើយជាញឹកញាប់គេប្រទះឃើញនូវការប្រព្រឹត្តបែបអមនុស្សធម៌ ដោយរួមបញ្ចូលទាំងអំពើទារុណកម្មឲ្យសារភាព ការដាក់ខ្នោះដៃជើងសម្រាប់រយៈពេលវែង និងការបំភិតបំភ័យ ឬការគម្រាមកំហែងចំពោះសាច់ញាតិជាដើម។ ចំណែកឯ អង្គការលីកាដូ បានរាយការណ៍ថា មាន១៣៥ករណី នៃទារុណកម្មនៅមន្ទីរឃុំឃាំងរបស់ប៉ូលីស។ រីឯសមាគមអាដហុក បានរាយការណ៍ថា មាន៧៦ករណីនៃអំពើទារុណកម្មខាងលើដែលត្រូវបានចងក្រងដោយអ្នកស្រាវជ្រាវក្នុងឆ្នាំ២០១១។ ទម្រង់ទូទៅបំផុតនៃការបៀតបៀន គឺជាការវាយដំលើរាងកាយ និងការឆក់ខ្សែភ្លើង។
របាយការណ៍ដែលចេញផ្សាយដោយអង្គការសមាគមទាំង៧ បានឲ្យដឹងថា បច្ចុប្បន្ននេះ គេសង្កេតឃើញថា កម្ពុជានៅមិនទាន់មានយន្តការសម្រាប់តាមដានលក្ខណក្នុងការសួរចម្លើយរបស់ប៉ូលីសនោះទេ ហើយប៉ូលីសរីករាយជាមួយនឹងនិទណ្ឌភាពពីការកាត់ទោសដែលបានរីករាលដាល។ របាយការណ៍បានបន្តថា គុក និងមណ្ឌលឃុំឃាំងបណ្តោះអាសន្ន ត្រូវបានតាមដានដោយក្រុមអង្គការសង្គមស៊ីវិល ប៉ុន្តែការធ្វើអធិការកិច្ចតាមកាលកំណត់មិនតម្រូវឲ្យបរិយាយអ្វីៗដែលកើតឡើងក្នុងមន្ទីរពន្ធធនាគារដែលបានបិទជិតនោះទេ។
អត្ថបទដោយ ៖ សៀង វិរៈ
ចេញផ្សាយ ៖ ថ្ងៃទី២៩ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១២
Leave a Reply