ការផ្តល់ជំនួយ គឺពិតជាមានអត្ថប្រយោជន៍បំផុតសម្រាប់ជួយសង្គ្រោះជនក្រីក្រនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ប៉ុន្តែបើជំនួយដែលត្រូវផ្តល់ឲ្យនោះ ត្រូវបានផ្តាច់ទៅវិញ តើប្រជាជនក្រីក្រ នឹងត្រូវធ្វើដូចម្តេច? ចុះបើផ្តាច់ជំនួយលើការព្យាបាលជម្ងឺអេដស៍វិញនោះ តើនឹងមានបញ្ហាអ្វីខ្លះ ដែលត្រូវកើតឡើងនៅក្នុងសង្គមកម្ពុជាទាំងមូល?
អង្គការ សមាគមចំនួន២៥ មកពីខេត្តចំនួន៤ នៅភាគពាយព្យប្រទេសកម្ពុជា ដែលកំពុងធ្វើការលើមេរោគហ៊ីវ និងជម្ងឺអេដស៍ បានមកជួបពិភាក្សា ដើម្បីស្វែងរកយុទ្ធសាស្រ្ត និងតស៊ូមតិក្នុងគោលបំណងឲ្យអ្នកផ្តល់ជំនួយបានដឹង ខណៈដែលជំនួយនៅក្នុងផ្នែកប្រយុទ្ធប្រឆាំង និងទប់ស្កាត់ជម្ងឺអេដស៍ ត្រូវបានកាត់បន្ថយ ឬក៏ត្រូវបានកាត់ផ្តាច់តែម្តងនោះ។ នៅក្នុងការប្រជុំពិភាក្សា ក្រុមមន្ត្រីតំណាងអង្គការ សមាគមដែលមកពីខេត្ត បាត់ដំបង ពោធិ៍សាត់ ប៉ៃលិន និងបន្ទាយមានជ័យ បានសម្តែងនូវកង្វល់របស់ពួកគេប្រហាក់ប្រហែលគ្នា ពីផលប៉ះពាល់ ទៅលើការអនុវត្តគម្រោងក្នុងការទប់ស្កាត់ការរីករាលដាល និងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងមេរោគអេដស៍ នៅពេលដែលម្ចាស់ជំនួយលែងបន្តជួយដល់ផ្នែកនេះ ឬក៏បង្វែរមូលនិធិទាំងនោះ ផ្តោតទៅលើគម្រោងផ្សេងវិញ។ ការពិភាក្សានេះ បានត្រូវធ្វើឡើង កាលពីថ្ងៃម្សិលមិញ នៅសាលប្រជុំ ក្នុងសណ្ឋាគារមួយ ក្នុងខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។ នេះបើយោងតាមការចេញផ្សាយរបស់គេហទំព័រភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍។
ក្តីព្រួយបារម្ភរបស់តំណាងមន្ត្រីអង្គការទាំងអស់នោះមានដូចជា ការរីករាលដាលឡើងវិញរលកទីពីរ នៃជម្ងឺអេដស៍ ការផ្តល់ការថែទាំ ការអប់រំដល់អ្នកផ្ទុកជម្ងឺអេដស៍ មានការថយចុះ អ្នកជម្ងឺមិនទទួលបានថ្នាំពន្យារអាយុជីវិត សុខភាពរបស់អ្នកជម្ងឺកាន់តែថមថយទៅៗ ការបោះបង់អ្នកជម្ងឺ និងការបន្តចម្លងពីអ្នកផ្ទុកមេរោគហ៊ីវអេដស៍ទៅដល់ដៃគូ និងពីម្តាយទៅកូន។ល។
លោក ឈឿន ឈុនណា អ្នកសម្របសម្រួលជាន់ខ្ពស់ប្រចាំតំបន់ នៃគណៈកម្មាធិការសម្របសម្រួលប្រយុទ្ធនឹងជម្ងឺអេដស៍បានឲ្យដឹងថា ទន្ទឹមនឹងការស្រាវជ្រាវស្តីពីជម្ងឺអេដស៍ នៅប្រទេសកម្ពុជាបានបង្ហាញថា មានការធ្លាក់ចុះពីកម្រិត ០,៩ ភាគរយ មកនៅត្រឹម ០,៨ ភាគរយនោះ អង្គការ និងម្ចាស់ជំនួយធំៗដែលបានធ្វើការងារផ្តោតលើបញ្ហារីករាលដាល និងប្រយុទ្ធប្រឆាំងជម្ងឺអេដស៍នេះ ក៏បានកាត់បន្ថយជំនួយរបស់ខ្លួន ដល់អង្គការជាដៃគូដែលមានគម្រោងកំពុងធ្វើទៅលើផ្នែកនេះ ដែល បណ្តាលឲ្យមានផលប៉ះពាល់ដល់ការអនុវត្តគម្រោងរបស់ពួកគេ។ លោកបន្តថា ការប្រជុំពិភាក្សានេះ មានគោលបំណងដើម្បីពង្រឹងទំនាក់ទំនងការងារបណ្តាញរវាងអង្គការសង្គមស៊ីវិលថ្នាក់ក្រោមជាតិ និងអង្គការHACC (គណៈកម្មាធិការសម្របសម្រួលប្រយុទ្ធនឹងជម្ងឺអេដស៍) ដែលជាអង្គការតំណាងឲ្យអង្គការថ្នាក់ជាតិ ធ្វើការចែករំលែកព័ត៌មាន និងប្រមូលនូវព័ត៌មាន ដែលអង្គការសង្គមស៊ីវិលថ្នាក់ក្រោមជាតិបានជួបប្រទះ។ លោកបញ្ជាក់ថា៖ «យើងនឹងចាត់អាទិភាពលើបញ្ហាដែលត្រូវប្រឈម នៅពេលត្រូវកាត់បន្ថយជំនួយ ដើម្បីធ្វើការតស៊ូមតិ ជាពិសេសក្នុងគោលបំណងឲ្យអ្នកទទួលខុសត្រូវជាន់ខ្ពស់ដូចជាអាជ្ញាធរជាតិប្រយុទ្ធជម្ងឺអេដស៍ ឬម្ចាស់ជំនួយ បានដឹងពីបញ្ហារបស់សង្គមស៊ីវិលថ្នាក់ក្រោមជាតិដែលបានជួបប្រទះ»។ លោក ឈឿន ឈុនណា បានឲ្យដឹងបន្តថា យ៉ាងហោចណាស់មានអង្គការ សមាគមចំនួន១៧ ដែលគម្រោងរបស់ពួកគេបានផ្តោតទៅលើជម្ងឺអេដស៍ ត្រូវបានកាត់បន្ថយជំនួយ និងមានមួយចំនួនទៀតត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ទាំងស្រុង។
លោក គឹម សាន្ត នាយកអង្គការ CHOD ខេត្តពោធិ៍សាត់បានលើកឡើងពីក្តីកង្វល់ ដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងអង្គការរបស់លោក អំពីការកាត់ជំនួយនេះថា ការកាត់ជំនួយនេះ បានធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់អ្នកជម្ងឺដែលធ្លាប់បានទទួលថែទាំ ដូចជាការផ្តល់ថ្នាំ របបអាហារ និងការពិគ្រោះយោបល់។ លោកបញ្ជាក់ថា៖ «ខ្ញុំជឿជាក់ថា អាត្រានៃការឆ្លងរាលដាល នៃជម្ងឺអេដស៍ មិនអាចថយចុះបានច្រើននោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ អ្នកជម្ងឺអាចកើនឡើង ឬក៏នៅនឹង។ ដូច្នេះបើជំនួយត្រូវបានបន្ថយ ឬក៏កាត់ផ្តាច់ទៀត មានន័យថា អ្នកជម្ងឺប្រឈមមុខនឹងការស្លាប់ ហើយពួកគាត់អាចបន្តចម្លងទៅអ្នកដទៃទៀតបាន»។
ចំណែកឯលោក គ្រី សុណន់ មន្ត្រីសម្របសម្រួលរបស់ CWPD (សមាគមន៍នារីកម្ពុជាដើម្បីសន្តិភាព និងអភិវឌ្ឍ) គម្រោងផ្តោតទៅលើស្ត្រីបម្រើការកន្លែងកម្សាន្តនៅខេត្តបាត់ដំបងបានថ្លែងថា ការទិញថ្នាំពន្យារជីវិតប្រភេទ OI និង ARV គឺអាស្រ័យលើប្រាក់ជំនួយទាំងអស់ គឺរដ្ឋាភិបាលមិនមានលទ្ធភាពទិញទេ។ លោកបានបន្តថា បើសិនជាម្ចាស់ជំនួយដកគម្រោង«ខ្ទង់ថវិកាចេញពីជម្ងឺអេដស៍ ក៏មានន័យថា ដកថ្នាំពីអ្នកជម្ងឺអេដស៍ដែរ»៕ ~
អត្ថបទដោយ ៖ សៀង វីរៈ
ចេញផ្សាយ ៖ ថ្ងៃទី២៥ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១២
Leave a Reply